پایان نامه تاثیر روان درمانی بین فردی بر درمان افسردگی نوجوانان

فهرست

فصل اول (مقدمه).  

مقدمه. 

فصل دوم (روان‌درمانی بین فردی بر درمان افسردگی نوجوانان).  

منطق رشد و گسترش IPT-A.. 

شواهد تجربی.. 

نیاز بالینی.. 

تناسب رشدی.. 

انطباق با نسخه بزرگسال: چگونه IPT-A از IPT متمایز می‌گردد؟. 

شواهد تجربی برای IPT-A (پیشینه پژوهش) 

روش پژوهش.... 

درمان IPT-A.. 

انتخاب بیمار 

عوامل مشترک... 

دوره درمان.. 

مرحله اولیه. 

بحث ویژه 

حوزه‌های مساله ساز بین فردی.. 

حوزه مساله ساز1: مجادله‌های بین فردی.. 

مرحله پایانی.. 

آموزش مهارت‌های رفتاری اجتماعی.. 

الگوبرداری.. 

تمرین رفتار 

بازخورد درباره عملکرد. 

تکالیف خانگی.. 

آموزش مهارت‌های ادراک اجتماعی.. 

آموزش خودآموزی.. 

حل مسئله اجتماعی.. 

آموزش تفکر مثبت و سودمند. 

آموزش آرمیدگی.. 

شیوه جمع‌آوری داده‌ها 

تدابیر تشخیصی.. 

تدابیر درمانی.. 

یافته‌های پژوهش.... 

فصل سوم (نتیجه گیری).  

بحث و نتیجه‌گیری.. 

منابع.. 

-------------------------------------------

مقدمه 
گستره‌ای از مداخلات روانی- اجتماعی و پزشکی برای درمان افسردگی نوجوانان وجود دارد. متاسفانه در زمینه ارزیابی کارآیی این درمان‌ها مطالعات کمی صورت گرفته است. تا به امروز آزمایش‌های بالینی کنترل شده تصادفی درمان‌های فردی برای افسردگی نوجوانان شامل فلوکسی‌تین (امسلی و دیگران، 1997)، پاروکزتین (کلین، 1999)، درمان شناختی رفتاری (برنت و دیگران، 1997) و روان درمانی بین فردی (موفسون و دیگران، 1999) بوده است. برخی از مطالعات براثر بخشی گروه درمانی در درمان افسردگی نوجوان تاکید کرده‌اند (لوینسون و دیگران 1990، کلارک و دیگران، 1995). افسردگی به عنوان یک اختلال متعارف در میان نوجوانان (بریماهر و دیگران، 1996، پراسر و مک-آردل، 1996)- اغلب شامل یک دوره بالینی مزمن و عودکننده است (لوینسون و دیگران، 1993). نرخ شیوع علائم افسردگی و اختلالات افسرده‌ساز از 8/0 تا 3/1 درصد است (مافسون و دورتا، 2000)، اطلاعات بالینی و همه گیرشناسی نشان داده است در حالی که نوجوانان افسرده جمعیت عظیمی را به خود اختصاص داده‌اند، خدمات درمانی چندانی دریافت نمی‌کنند (برنز، 1991، کلر و دیگران، 1991، هابرمن، 1992، وو و دیگران، 1999). تعداد کمی ازنوجوانان افسرده نیازمند به دریافت خدمات درمانی تشخیص داده می‌شوند که البته از آن تعداد نیز به ندرت خدمات مورد نیاز را دریافت می‌کنند. نرخ پایین درمان در نوجوانان، می‌تواند از طریق دستیابی محدود آنان به مراکز درمانی و یا عدم استفاده آنان از مراکز سلامت روانی تبین شود. ایجاد و گسترش درمان‌هایی که برای نوجوانان افسرده کوتاه مدت و قابل اجرا باشد، ضرورتی انکارناپذیر است. با توجه به نرخ بالای خلق افسرده و اختلالات افسرده‌ساز در جمعیت نوجوان و مسیرهای رشدی منفی مربوط به افسردگی نوجوان، این حوزه توجه قابل ملاحظه‌ای در مداخلات درمانی به خود اختصاص داده است. 

روان درمانی بین فردی برای نوجوانان افسرده یا IPT-A یک انطباق روان‌درمانی بین فردی است. IPT یک درمان کوتاه مدت است که برای بزرگسالان افسرده گسترش یافته و مورد ارزیابی قرار گرفته است (کلرمن و دیگران، 1984، نقل از مافسون و دورتا، 2000) . کانون توجه IPT بر نشانگان افسرده‌ساز بیماران و بافت بین فردی کنونی آنان صرفنظر از سبب‌شناسی این اختلال است. بنابراین، اهداف کلی IPT شامل کاهش نشانگان افسردگی و بهبود کارکرد بین فردی است. خاستگاه‌های نظری این شیوه درمانی را می‌توان در مکاتب فکری بین فردی و به ویژه در آموزش‌های هری استاک سالیوان و آدولف میر جستجو کرد. رویکرد بین فردی، نسبت به مفهوم سازی و درمان افسردگی از پشتوانه پژوهشی خوبی نیز برخوردار است (هامن، 1999، جوینر، کوین و بلالوک، 1999). مطالعات نشان داده‌اند که افسردگی حتی در سطوح نیمه بالینی با مسائل بین فردی و تجربه استرس بین فردی، رابطه نشان می‌دهد (مافسون و دورتا، 2000، پویگ- آنتیچ و دیگران، 1993، آسلتین، گور و کولتن، 1994، استادر و هوکاسون، 1998). علاوه بر این، مطالعات نشان داده‌اند که تجارب بین فردی اغلب عوامل آشکار ساز شروع افسردگی هستند (هامن، 1999)